Digitalisering: een Italiaanse tragedie

De stand van het digitaliseringsproces in Italië en directe ervaringen. Wat gebeurt er en wat moet er nog gebeuren.

Na live getuige te zijn geweest van de epische mislukking van het INPS-portaal ter gelegenheid van terugbetalingen afgelopen voorjaar en de meest recente nationale crash van de SPID-service met cashback van de staat, is het tijd om het digitaliseringsproces in Italië samen te vatten.

Het eerste probleem dat zich in al zijn drama aandient, is dat we zijn vreselijk laat. We lopen achter op infrastructuurniveau, met een nationaal netwerk dat moeite heeft om de toename van het internetgebruik ten tijde van de lockdown bij te houden. We lopen achter in de kwaliteit van de geleverde online diensten, met openbare portalen die zijn ontwikkeld met technologieën van minstens 10-15 jaar geleden die nu alleen worden bijgehouden dankzij de angst voor de gevolgen van een upgrade of een volledige migratie naar moderner technologieën. We lopen achter wat betreft de bruikbaarheid van de bovengenoemde services, met sites en applicaties die de gezonde regels van experts zoals Jakob Nielsen en Steve Krug volledig lijken te negeren.

Het tweede probleem, nog ernstiger, wordt vertegenwoordigd door de falen in de computervaardigheden van burgers. Zelfs ondernemers die besluiten om hun eigen online aanwezigheid te creëren, tonen vaak een bijna totale onwetendheid over hoe het web en zijn diensten werken, evenals een even gevaarlijke onderschatting van het potentieel dat dit medium biedt. In de praktijk willen ze niet zozeer online zijn omdat ze weten wat online zijn inhoudt, maar eerder om hun concurrenten die dat al zijn te imiteren.

De andere media behandelen deze onderwerpen niet, behalve om het laatste nieuws over de nieuwste beveiligingsexploit te melden en te praten over hackers, figuren die het nieuws heel goed vullen gezien de beslist romantische impact die ze hebben op de collectieve verbeelding.

Als gevolg hiervan blijft de resterende 99% van de professionals in de IT-wereld in de schaduw, wat ons niet al te veel verbaast, aangezien vacatures in de sector vol staan ​​met verzoeken om "betweters" in plaats van echte professionals. Dus als zelfs bedrijven in de sector het verschil niet begrijpen tussen een systeemanalist en een ontwikkelaar, hoe kun je dan verwachten dat ondernemers weten hoe ze bewust kunnen kiezen tussen de verschillende voorstellen die hen worden aangeboden?

En gezien het feit dat burgers nu alles weten over de waarschijnlijkheid van een nieuwe inslag van een meteoriet op de aarde, zoals die plaatsvond in het late Krijt, maar niet in het minst zijn opgeleid over het gebruik van computerhulpmiddelen, hoe kunnen ze dan verwachten dat ze begrijp dat Kan een computer niet worden gelijkgesteld aan een gewoon huishoudelijk apparaat?

Het derde probleem is de onverzoenlijk contrast tussen het bureaucratische apparaat en het digitale. Het mantra dat een document niet bestaat als het niet in de map zit, is nog lang niet verdwenen. In feite zijn de PEC en de digitale handtekening niets meer dan een onhandig compromis met het analoge karakter van de bureaucratie die gebruik maakt van aangetekende brieven en een onbekend aantal stempels en handtekeningen om op documenten, puur papieren documenten, te zetten. De twijfel dat onze PDF-bestanden die strikt via PEC worden verzonden en even strikt digitaal worden ondertekend, dan pas worden afgedrukt en in mappen worden geplaatst, blijft angstvallig bestaan. En zo ja, wat heeft dit allemaal voor zin?

Als we echt kunnen spreken van een "Italië 4.0", een uitdrukking die vaak terugkeert in officiële aankondigingen, dan zijn we dat verschuldigd aan die Italiaanse digitale bedrijven en aan die professionals die blijven innoveren en weerstand bieden door tegen de stroom in te zeilen in een zee van wetten en spitsvondigheden die iemand zouden ontmoedigen om 'zo'n weg in te slaan'. De "deus ex machina" aan het einde van het drama zijn precies zij, wat grote hoop openlaat voor de toekomst.