De omgekeerde verhouding tussen moeilijkheidsgraad van studies en vreugde voor het resultaat

Laatst genoot ik van een lekkere kruidenthee met gember en citroen, zittend aan een tafel in mijn gebruikelijke bar, op het prachtige oude plein in Bergamo: ik zag eruit als iets uit een Wodehouse-pagina, plus de zon en een heel blauwe lucht , die ervan dromen in Shropshire.
Plots werd deze Elysische sfeer onderbroken door de explosie van knallers, pestende kreten en stadiongezangen.
Veel minder zou genoeg zijn om de in mij sluimerende demon los te laten: dus stond ik op om te zien waar dit carnaval zonder tijd aan te danken was, klaar om, indien nodig, de strijd aan te gaan met de dienstdoende onruststokers.
Ik zag een niet bij elkaar passende groep jongeren met in het midden een klein meisje, gekleed als de pelgrim Madonna en met een soort iets te grote lauwerkrans op haar hoofd.
Als scepter hield hij een goedkope fles mousserende wijn, waarmee hij tussen de ene slok en de andere zijn metgezellen besprenkelde.
Ik begreep toen pas dat het om een ​​afstudeerfeest ging, of beter nog, om een ​​openbare proloog op het eigenlijke feest, dat, denk ik, 's avonds op een geschikte plaats zou worden gehouden.
Ik trek er de cue uit, voor een opmerking van mij, vaag zuur, over het verschil tussen innovatie en decadentie in bepaalde, laten we zeggen, academische gewoonten.

De vernieuwing van een school zonder… een examen, maar met meer maturiteit

De scheidslijn tussen een evolutie en een involutie is tragisch en zeer actueel

Dit, aangezien het thema van het onderscheid tussen een evolutie en een involutie, gezien de tijd, zeer actueel is.
En hier lijkt het mij dat we moeten spreken van involutie: involutie met twee gezichten bovendien.
Het eerste gezicht is dat van de ernst van sommigen kwalificaties: het lijkt mij veelbetekenend dat, als gevolg van een aanzienlijke daling van het voorbereidingsniveau van pas afgestudeerden en de moeilijkheidsgraad van de opleiding, komt overeen met een volkomen onevenredige en beslist niet nuchtere nadruk op succes.
Kortom, ooit was afstuderen een zeer serieuze en vaak zeer selectieve zaak: tegenwoordig studeren ze af, gratie, honden en varkens, met credits en examenfragmentatie, beoordelingen en gemak.
En als het felbegeerde doel bereikt was, gebeurde dat met vreugde, maar ook met kalmte: de plechtigheid werd hoogstens bijgewoond door de ouders of de verloofde, met de gebruikelijke foto's.
Toen ik afstudeerde kwam noch de een noch de ander opdagen: dat waren tijden als deze.
Kortom, "mons peperit murem" zou hetzelfde zijn als zeggen: veel ophef om niets.

In Bologna, op school en op het werk, gaan mensen nog steeds naar Ducati en Lamborghini

Het onweerstaanbare verlangen om te verschijnen, te delen, iets populair te maken

Het tweede gezicht betreft deze gretigheid om te verschijnen, te delen, iets populair te maken: ooit studeerden dichters als Dante, Petrarca, Boccaccio, Ariosto en Tasso af. Niet Bonvesin de la Riva of Leonardo Giustinian.
In plaats daarvan, deze kinderen, die schrijven "aan de andere kant" (bijUniversiteit van Bergamo), bekronen ze zichzelf: ze vieren zichzelf, na tachtig pagina's van scripties over de meest peregrine en lachwekkende onderwerpen, en geloven dat ze de meesters van de wereld en van de kennis zijn.
Een generatie kansarme mensen, vol complexen, maar die denken dat ze genieën zijn omdat een op gas werkende universiteit hen heeft gefeliciteerd met de vrolijkste onderscheidingen.
En ze ontkurken prosecco en zingen hun balenghi-koren, terwijl het orkest van de Titanic een polka speelt en de kolos zinkt.
En dit zou de evolutie zijn? Is dit de innovatie? Maar zelfs niet door te dromen: evolutie, innovatie, ontstaan ​​uit ernst en toewijding, die stap voor stap de wereld veranderen.
Dit is gewoon barbaarsheid: de eerste beginselen van de beschaving negeren is niet vrij zijn, maar een holbewoner zijn.

Hoe te leren zwemmen in de onrustige zee van nieuwe technologieën

Een onhandige lesklas en zelfreferentiële en overbezorgde gezinnen

Het is niet allemaal hun schuld, let wel: ze geven deze geweldige derderangs studenten een grote hand leraar klas gênante en naar zichzelf verwijzende en overbezorgde gezinnen.
Ouders die denken een Leonardo da Vinci ter wereld te hebben gebracht, als het kind ernstige mislukkingen niet verhelpt en met duwen wegkomt, tot de langverwachte uiteindelijke triomf.
En het ding, dochter van de aanspraken op roem van middelmatige gezinnen, is zelfs overstappen naar de middelbare school: de gunstige uitkomst van de eindexamens, of liever van de meest belachelijke en banale tests, waarin je, om te zakken, echt moet zet jezelf in het engagement, wordt gevierd met rituelen die erg lijken op die van de universiteit, inclusief wijnwassing.
Zo zinken we weg in het niets: we verheffen louter de schijn naar de hemel en verliezen de substantiële waarden uit het oog.
En dit is decadentie: het is absolute decentralisatie.
Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze me trouwens een uitstekende kruidenthee hebben gestuurd, deze bedoeïenen!

Innovatie is niet tegen technische en humanistische cultuur in te gaan